سراسر ایران اسلامی مملو از میراث فرهنگی و بناهای تاریخی است که از دوره های مختلف و از برگ برگ کتاب پردرد تاریخ برای ما به یادگار مانده است.
حفاظت از میراث فرهنگی و بناهای تاریخی که هویت این سرزمین است، در کنار استفاده از ابزارهای نظارتی، یگانی و هوشمند،نیازمند احساس مسوولیت تک تک شهروندان در قبال امانتداری شایسته از آنهاست.
با توجه به اینکه در سال های اخیر رویکرد اجرایی کشور استقلال بودجه از نفت است و تمرکز درآمدزایی بر حوزه هایی مانند گردشگری تغییر کرده است، این بخش برای جذب گردشگر، در گام اول، به محافظت از آثار و بناهای تاریخی نیاز مبرم دارد که زیرساخت گردشگری محسوب می شود.
حفظ آثار تاریخی به لحاظ طیف وسیعی از مزایای فرهنگی و اجتماعی دارای اهمیت است؛ از رفاه اجتماعی و فرهنگی ساکنان منطقه حمایت می‌کند، غرور مدنی جوامع را ارتقاء می‌دهد و به همان اندازه می‌تواند وسیله‌ای برای دست‌یابی به اهداف اقتصادی بلند مدت همچون رشد و احیای مجدد شهرها، مشاغل کوچک و تأمین مسکن باشد.

آثار به جا مانده از گذشته،شناسنامه ی هر منطقه و بیانگر سبک زندگی آنان می باشد.
گردشگران هرکدام به دلیلی شهرستان شفت را به عنوان مقصد سفرخود انتخاب می کنند.
برخی به خاطر جاذبه های مذهبی و زیارت امامزاده ابراهیم(ع) و امامزاده اسحاق(ع) و سایر امامزاده های مدفون در این شهرستان و عده ای به دلیل طبیعت زیبا و ییلاقات بکری که دارد، شفت را می پسندند و ضمن بهره بردن از طبیعت و استفاده از هوای دلپذیر، آنان که سررشته و علاقه دارند در مناطق کوهستانی به دنبال تهیه داروهای گیاهی همچون بابونه،آویشن،گلپر،پونه،گزنه،سیاه کوتی،کونوس و … می روند.
عده ای برای خرید محصولات با کیفیت، مثل پنیر سیاهمزگی، شاه بلوط، لاکو،برنج پشت سرا و … از شفت دیدن می کنند.
افرادی نیز دوست دارند با ردیابی از گذشته و دست یابی به بنا ها، اشعار و ضرب المثل ها و هر آن چه مربوط به گذشته بوده و بیانگر افکار و رفتار و سبک زندگی گذشتگان است، با توجه به کمبودهای آن دوران، به علت آرامش و آسایش آنان پی ببرند و به همین دلیل به شفت سفر می کنند.
با تمام جاذبه هایی که شهرستان شفت دارد، به دلیل عدم برنامه ریزی مسئولان، بی توجهی به انگیزه های گردشگران و نداشتن زیر ساخت های لازم، نتوانستیم آن چنان که باید از جذب گردشگر و توسعه عمرانی و اقتصادی در شهرستان بهره مند باشیم.
شاید اگر مسئولان ذیربط به اهمیت مسئله واقف بودند، امروز شاهد نابودی آثار به جا مانده از پیشینیان نبودیم.
آنان که قبل از انقلاب را به یاد دارند،حمام داخل شهر در رویروی مسجد جامع که امروز تبدیل به پاساژ شده است را دیده و بعضی ها برای استحمام از آن استفاده کرده اند و عده ای نیز زمانی که دیگر از آن استفاده نمی شد، حمام را دیده اند.
شبیه حمام شفت را در اصفهان و درخیابان سیدشفتی دیدم که به موزه تبدیل شده و زمینه ی اشتغال و در آمد برای تعدادی از جوانان بعنوان راهنما را فراهم کرده بودند.
اما در شفت به سختی با استفاده از ابزار مکانیکی آن را تخریب کردند و آب از آب تکان نخورد.
بی توجهی و عدم نظارت مسئولین امر بر تخریب ساختمان ها که بسیاری از آن ها با کم ترین هزینه می توانست مرمت شود و امروز به عنوان میراث گذشتگان در معرض دید عموم قرار گیرد، سبب نابودی آثار بجا مانده از گذشته شده است.
منبری که تقریباً از نیم قرن قدمت برخوردار است و بسیاری از علمای مبارز از بالای آن منبر به روشنگری و هدایت مردم پرداخته و زمینه حرکت های انقلابی در شفت را فراهم کردند و از نظر فنی نیز کار دست بوده و کمتر از ابزار پیشرفته در ساخت آن استفاده شده است، امروز به دلیل نا آگاهی بعضی ها، به انباری مسجد جامع انتقال یافته و در معرض تخریب است، این مسئله با مسئولی در میان گذاشته شد که به علت عدم توجه ایشان به اهمیت و تأثیر آثار به جا مانده از گذشته،که می شود با کوچک ترین اقدامی ترمیم و در معرض دید عموم قرار داد، اقدام مؤثری صورت نگرفت.

ساختمانی که متعلق به وراث مرحوم حاج غلامحسن افشاریان و بیش از ۶۶ سال قدمت دارد و در سال ۷۳۳۱ به عنوان اولین دبستان دخترانه آغاز به کار کرد امروز بی توجه رها شده و مورد گزند باد و باران است تا تخریب شود و یا از سوی مالک جدید ویران و ساختمانی با معماری جدید در آن جا احداث گردد.
کمسار روستایی در شهرستان شفت است، سال‌ها مقر فرماندهی و مرکز حکومت منطقه شفت بود و خان های شفت بیش از دو قرن بر آن حکومت می کردند.
اما روزگاری به‌خاطر استقرار کاظم خان و فرزندان و نوادگانش، بسیار آباد بود و تا یک سده پیش، آثاری از خانه‌های اعیانی خان‌ها و خان‌زاده‌ها بر بلندای مشرف به رودخانه پا برجا بود.
حدود یکصد سال پیش، در این روستا دو مسجد و چند حمام و حدود ۰۰۲ خانه بسیار زیبا وجود داشت.

امروز نشانه‌هایی از آبادانی و حکومت خوانین شفت در کمسار بزرگ باقی مانده است، اگر از حمام قدیمی و بقایای خانه خسروخان پسر امداد خان بگذریم،مسجد آکُل کمسار که
در اواخر صفویه احداث و بعدها در دوره قاجار مرمت شده، چیزی دیگری است و نمی توان از نقوش اسلیمی که بخشی از آن زیر گچ مدفون شده،گذشت.
اکنون از چهار محله کمسار بزرگ(سرخان محله، شیخامحله، کمسار محله و کوچک کمسار) تنها خرابه‌های یک حمام و ۲ خانه اعیانی مخروبه باقی مانده است.
بر بلندای تپه‌ای که درختان آزادش را سر بریده‌اند، بقایای چند بنای تاریخی دیده می‌شود.
یکی از این خانه‌های اعیانی ولی مخروبه در منتهی الیه بخش مسکونی کمسار قرار دارد.
عمارت دو طبقه مشرف به رودخانه است.
درختان آزاد تنومند اطراف بنا، چاه قدیمی و بقایای حوض حیاط، نشان از شکوه این بنا دارد. بنایی دو طبقه با سقفی که با نی‌های خیزران پوشده و سفال پوش شده است. طبقه دوم، غلام گردشی دارد که با نرده‌های ضربدری تزیین شده است. درب و پنجره‌ها و بازشوهای متعدد از چهار جهت به جریان هوا کمک می‌کرده است.
درب و پنجره‌های بنای موردنظراز جا کنده شده و گویا به سرقت رفته است. از پنجره‌های دو جداره طبقه دوم می‌توان فهمیدکه طبقه اول نیزبه همین شیوه بوده است جبهه جنوبی عمارت بیشتر آسیب دیده و بخشی از سقف فروریخته است.
با وجود راه پله در وسط بنا که به طبقه دوم می‌رسد، ما بین طبقات فرو ریخته و امکان تردد نیست.
لمبه‌های چوبی سقف دوم و درهای ورودی تخریب شده است. در طبقه نخست و چسبیده به دیوار بقایای نوعی کوره آجری است که مشابه آن را در دیگر خانه‌های تاریخی ندیده‌ام. به گفته نویسنده کتاب«تاریخ شفت»،این کوره، دستگاه چای خشک‌کنی خانگی بوده است. این عمارت از آثار به‌ جامانده اواخر دوره قاجار در شفت است.
عمارت متعلق به خانواده «پوراسماعیلی» بود که مالک آن در خارج از کشور زندگی می‌کند.
زمانی نه چندان دور خانه سالم و پا برجا بود ولــــی متاسفانه با رها شدن خانه، وضعیت آن به این شـکـــل مخروبه در آمد و بـرخـــی اهـالـــی سفال‌ها و آجرها را هم برده‌اند.
بی توجهی مسئولان سبب شده آخرین اثر بجامانده نیز تخریب شود،آثاری که می شود با مرمت و بکارگیری صحیح آن، شفت را به یکی از مقاصد گردشگران تبدیل نمود.